भक्तपुर, २० असार २०७९नेकपा (माओवादी केन्द्र) का केन्द्रीय सदस्य रहेका भक्तपुरका युवा नेता डिपी ढकालले पार्टी लाई ६ बुँदे सुझाव दिएका छन् । केन्द्रीय समितिको बैठकमा सोमबार उनले ६ बुँदे सुझाव प्रस्तुत गरेका हुन् । जारी केन्द्रीय समितिको बैठकमा अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले पेश गरेको संक्षिप्त राजनीतिक प्रस्तावमाथि केन्द्रीय सदस्यहरुले ३ मिनेटभित्र आफ्ना धारणा राखिरहेका छन् । यसैक्रममा अर्थराजनीतिक क्षेत्रका ज्ञाता समेत रहेका केन्द्रीय सदस्य ढकालले पार्टीलाई ६ बुँदे सुझाव दिएका छन् । बैठकमा बोल्दै भक्तपुरका नेता ढकालले भने, ‘ यो केन्द्रीय समितिलाई माओवादीको पुनरोदय कत्तिको सम्भव छ भन्ने कुरामा आत्मविश्वास कति पैदा हुन्छ भन्ने सवाल आजको पार्टी निर्माणको पेचिलो सवाल हो र जारी केन्द्रीय समितिको बैठकले यो सवालको प्रष्ट जवाफ दिएर निस्कनु पर्दछ ।’ 
यस्ता छन् नेता ढकालका सुझावः १.पार्टी बारेः क. पार्टीको पुनरोदय– २०७० र ०७ सालको निर्वाचनमा हाम्रो पार्टी तेस्रो स्थानमा रहन पुग्यो । तेस्रो स्थानमा पार्टी पुगेपछि माओवादीको पुनरोदय सम्भव छैन भन्ने मनोविज्ञान समाजमा जवरजस्ती स्थापना गराउन खोजियो । यो केन्द्रीय समितिको सवैभन्दा ठूलो चुनौती यो हो कि माओवादी पार्टी आफ्नो खुट्टामा उभिने मात्र हैन पुनरोदय सम्भव छ भन्ने सन्देश दिन सक्नुपर्दछ । यो केन्द्रीय समितिलाई माओवादीको पुनरोदय कत्तिको सम्भव छ भन्ने कुरामा आत्मविश्वास कति पैदा हुन्छ भन्ने सवाल आजको पार्टी निर्माणको पेचिलो सवाल हो । जारी केन्द्रीय समितिको बैठकले यो सावालको प्रष्ट जवाफ दिएर निस्कनु पर्दछ । माओवादीको जस्तै इतिहास भएको निकारागुवाको सान्डानिष्टा पार्टी शान्ति प्रकृयापछि १९८४ मा विजयी भयो, १९९०, १९९६ र २००१ को चुनावमा लगातार पराजित भयो । त्यसपछि २००६, २०११, २०१६ र २०२१ को चुनावमा लगातार विजयी भएको छ । तसर्थ एक दुई चरणका चुनाव हार्दैमा पार्टी सकिँदैन । मूलतः पार्टीले सिद्धान्त, र आफ्नो धार छोड्नु हुँदैन । २. पार्टीको धार बारेः संविधान निर्माणपछि माओवादीले जनतालाई आम रुपमा प्रभाव पार्नेगरि अभियान चलाउने अपिल गर्न सकेको छैन । अहिले पार्टीको छवि यो वा त्यो पार्टीको पछि लाग्ने र सत्तामा पुग्ने शक्तिको रुपमा बन्दै गईरहेको छ । पार्टीले स्वतन्त्र धार कायम गर्दै समाजवाद उन्मुख समृद्धिको अपिल धार स्थापित गर्नुपर्छ । ३. संगठनबारेः पार्टी भित्र पुरस्कार र दण्डको व्यवहारिक कार्यन्वयन हुनुपर्दछ । मेरिटोक्रेसि र लोकप्रियताको संयोजनगरि कार्यकर्ताको मुल्याङकन पद्धतिको विकास गर्दै पार्टीका हरेक निर्णय संस्थागत रुपमा गर्ने परिपार्टीको निर्ममतापूर्वक कार्यान्वयन गर्नुपर्दछ । ४. पार्टी एकता र धु्रविकरणबारेः विभिन्न समूहमा छरिएका कम्युनिष्टहरुको एकतालाई समेट्ने हाम्रो नीति सही हुँदाहुँदै पनि पार्टीको धार नै भुत्ते हुने र पार्टीको पहिचान नै मर्नेगरि गरिने एकता वा धु्रविकरणले समस्या पार्नेरहेछ भन्ने कुरा व्यवहारबाट पुष्टि भईसकेको छ । तसर्थ पार्टीको नेतृत्व र राजनीतिक धार स्थापित हुनेगरि धु्रविकरण र एकतामा जोड दिनुपर्दछ । ५. संसद र सरकारका कामबारेः अहिले सम्म गरिएका संसदीय मोर्चाका कामको निर्मम समिक्षा गरौं । सरकारमा के काम गर्ने भन्ने कुराको ठोस कार्ययोजना बनाऔं । अहिलेसम्म सरकार र पार्टीको बीचमा प्रभावकारी समन्वय देखिदैन । अन्य पार्टीले गरेजस्तै आफ्नो निर्वाचन क्षेत्रमा बजेट हाल्न मात्रै सरकारमा जाने जस्तो बनेको छ । यसले सरकारको काम प्रभावकारी बन्न सकिरहेको छैन । मन्त्री, सांसद र एकाध पंहुचवाला बाहेकलाई पार्टी सरकारमा हुनु र नहुनुको तात्विक फरक महशुस हुन सकेको छैन । शान्ति प्रकृयाको सुरुवात देखि अहिले सम्मको सरकारमा सहभागिताको अवस्था हेर्ने हो भने काँग्रेस र एमाले भन्दा पनि धेरै समय माओवादी सरकारमा रहेको देखिन्छ । तर यो अवधिमा माओवादीको सिद्धान्तलाई व्यवहारमा कार्यान्वयन गराउने, जनतालाई डेलिभरी दिने र समाजवादको आधार तयार गर्ने काम के के भए ? यसको जवाफ कसले दिन्छ ? ६. बहुमतीय प्रतिस्पर्धाबारे यो राजनीतिक व्यवस्थमा माओवादी कामकै हिसावले फरक हो भन्ने देखाउन जरुरी छ । त्यसका लागि सरकार संचालनलाई प्रभावकारी बनाउनु पर्दछ । देशको सर्वाङगिण विकास र शुसाशनको नमूना माओवादीले दिन्छ भन्ने सन्देश दिन माओवादीले सरकार संचालन गर्न पाएका सरकारहरुमा उदाहरणीय काम गर्नै पर्दछ । यसका लागि पार्टीले केन्द्रदेखि प्रदेश र स्थानीय तहको सरकार संचालनको प्रष्ट खाका बनाउन एक नीति सम्मेलन गरेर समाजवाद उन्मुख आर्थिक नीति तथा कार्यक्रम तय गर्ने र लागु गर्नुपर्दछ ।