भक्तपुर,१२ भदौ २०७९“ओइ सुन्न, आज जाउ न कतै फ्रेस हुन कस्तो टेन्सन भइराछ” । मैले सफलतालाई फोन गरेर भने । “कता जानु र नजानी क्या” । उसले जवाफ फर्काइ । “ह्या हिँड न कतै बसेर गफ गरौ । मन हलुङगो हुन्छ कि” मैले मनको पिर बिसाउने आशमा भने । “म त जान्ने है कतै मन छैन पछि जाउला कतै घुम्न ।” उसको निराशपुर्ण जवाफ पाए । मैले पनि कहर गर्न उचित ठानिन । “ए ल त्यसो भए ।” मैले भने । ल पछि जाउला कतै रमाइलो गर्न भन्दै उसले फोन काटी ।
मन अति नै विचलित थियो त्यो दिन । मनका कुरा कसैलाई सुनाउन पाए पनि कति हलुङगो हुन्थ्यो होला भन्ने सोचेर मैले बेस्टफे्रण्ड मान्ने सानैदेखिको साथी सफलतालाई फोन गरेकी थिए । तर उसलाई मन थिएन सायद मेरो कुरा सुन्ने । मैले पनि कहर गर्न उचित ठानिन । अनायासै मनमा छटपटी थियो । घरपरिवारको कसैलाई सुनाउन आँट पनि आएन । सायद अहिलेसम्म परिवारका सदस्यलाई भन्दा साथीलाई मनको नजिक राखेर होला । मनको पिरले आफैलाई खाँदै थियो । डाँको छोडी रुन मन थियो तर घरमा रुने वातावरण पनि त थिएन । उता कोठामा बस्नुभएको बाबालाई हेरे अनि मनमनै सोचे उहाँसँग बसेर रुन पाए नि हुन्थ्यो तर आँट आएन । उहाँलाई पनि कति दुःख दिनु भन्ने लाग्यो । अहिले सम्म परिवारका कुनै सदस्यलाई मनका कुरा भनेकी पनि थिइन ।
आफ्नो कोठाभित्र गए अनि कानमा इयरफोन लगाएर गीत बजाए । उही अहिले प्रचलित गीत ‘एक्लोपन’ । त्यसका शब्दहरुले झनै मन भक्कानियो । त्यही गीतमा जस्तै एक्लो महसुस गर्दै थिए म पनि । उमेरसँगै बढेका जिम्मेवारी सम्हाल्न सकिन भन्ने चिन्ता थियो मनमा । “अब त २१ वर्ष लाग्न लागे तर केहि गर्न सकिएन । खोइ के दिए र परिवारलाई ।” आफुलाई नियालेर ऐनामा हेरे । “परिवारलाई त परको कुरा आफुलाई पनि खुसी राख्न सकिन । न आफु खुसी छु न त मदेखि अरु कोही खुसी छन् । अब के गर्ने, कसरी पैसा कमाउने ।” यस्तै कुरा खेल्दै थिए मनमा । ऐनामा आफुलाई देखेर आँखाबाट आँसु खसे । मैले रोक्न सकिन, सायद चाहिन ।
उमेरसँगै बढेका जिम्मेवारी, पैसा कमाउन नसक्दाको पिडा अनि त्यसमाथि पढाइको टेन्सन मन त आत्तिन्छ नै । आफ्नै उमेरका साथीहरुले के के गरिसके बरु पढाइ छोडेर विदेश जाउ कि जस्तो नि लाग्यो फेरि यत्रो खर्च गरेर पढिराकी छु बिचमा कसरी छोड्नु । अब दुई वर्ष जसोतसो पढ्छु अनि विदेश नै जान्छु । अनि त ठिक होला नि सबै । आफुले आफैलाई सान्तवना दिए । मनभित्र दौडिरहेका कुराले झनै छटपटी बढ्यो । त्यो ५ मिनेटको समयमा जीवनका हरेक सम्भावनालाई केलाउन भ्याए । अनि एक्कासी मन साथीतिर पुग्यो । उसले पनि आज एक्लै बनार्इ । फोन मै भए पनि के भयो भनेर भए हुने थिएन र ? मेरा कुरा सुन्ने मन थिएन सायद उसलाई ।
फेरि विगतका दिनहरु याद आए । हुन त अहिले सम्म आफ्ना परिस्थिति एक्लै त सामना गरेकी छु । के क लागि साथीको आश गर्नु मैले रु आफैलाई प्रश्न गरे । जब आफुलाई समस्या पर्थ्यो आफुलाई एक्लै पाएकी थिए । मैले मरिहत्ते गर्ने साथीहरुलाई आजकाल मेरो सुन्ने समय थिएन । तर यसमा उनीहरुको पनि गल्ती होइन । उमेर र समयअनुसार सबै परिवर्तन हुन्छन् नै । तर म त्यही अड्किएकी थिए । आफ्ना हरेक पाइलामा साथी खोज्थे । टोइलेट जान होस् वा क्यानटिन जान साथी चाहिन्थ्यो । साथी कलेज नजादाँ म नि जाँदिन थिए । एक्लै खान लाज लागेर कति पटक भोकै बसेकी थिए । सुख होस् वा दुःख साथी सम्झिन्थे ।
तर अब यो गल्ती गर्दिन । साथी भनेको सुख साट्न हुन् दुःख त एक्लै सामना गर्नुपर्छ जस्तो लाग्छ । साथी हुनु राम्रो हो, चाहिन्छ पनि । तर हरेक मोडमा साथी र साथ खोज्नु केवल मुर्खता हो । यसले आफैलाई कमजोर बनाउँछ । त्यसैले सुख होस् वा दुःख एक्लै सामना गर्ने सार्मथ्य हामी सबैमा हुनुपर्छ ।